Prolog

Życie jest pewnym etapem do wieczności. Żyjemy z dnia na dzień. Czujemy, kochamy, cierpimy. Nie wiemy jaka będzie nasza przyszłość, ale mamy na nia wpływ. Ciągle do czegoś dążymy. Mamy cel. Tylko często tak bardzo chcemy coś osiągnąć, że po drodze gubimy samych siebie. Kierujemy się wartościami, które wpoili w nas rodzice i przyjaciele. Staramy sie być sobą, choć inni chcą nas zmieniać. Po co się zmieniać? My sami jesteśmy reżyserami naszego życia. Często zastanawiamy się co przyniesie los. Co się wydarzy ? Czy nasze życie się zmieni ? Jeśli tak, to dlaczego ? Może pojawienie się kogoś w naszym życiu będzie miało na nie wpływ ? Chyba tak...
On rozegrał mecz, chciał jak najszybciej udzielić wywiadu, po czym udać się do domu by odpocząć.
Ona chciała zadać kilka pytań i kolejnego dnia wrócić do Polski, do swojego ukochanego chłopaka.
W końcu się spotkali. Ona włączyła dyktafon i zadawała pytania. On starał się odpowiadać, ale miał problemy ze skupieniem swojej uwagi wyłącznie na wywiadzie. Był oczarowany dziennikarką. Gdy ich oczy się spotkały, on poczuł coś w sobie. Nie znał tego uczucia. Było mu obce.
Po zaledwie pięciu minutach, kobieta podziękowała za poświęcenie jej czasu i odeszła. On wpatrywał się w nią do czasu, gdy znikła mu  z oczu w tłumie reporterów. Spuścił wzrok i ujrzał na posadzce brelok. Schylił się po niego i oglądał. Miał wrażenie że jest on własnością młodej dziennikarki, więc pobiegł z nadzieją że ją odnajdzie i odda zgubę. Zobaczył ją na parkingu, gdy ta wsiadała do samochodu. Ostatkiem sił ruszył w jej kierunku.
- Zaczekaj- krzyknął, ale niestety było już za późno. Odjechała. Spojrzał na brelok, ścisnął w dłoni, po czym ręce schował do kieszeni i powolnym krokiem zmierzał wzdłuż stadionu- Odnajdę cię- powiedział pod nosem, pewny swego i obejrzał się za siebie- Wkrótce będziemy razem...

~*~ 

jest prolog. nie oceniam, bo to należy do Was. mam nadzieję że nie zwątpicie w to opowiadanie.

czekam na Wasze komentarze.

czytasz ? zostaw komentarz :) dziękuję <3